Este poemario, dividido en cinco apartados: A foto en sepia, Cada pedra fai camiño, Facendo niño, Recoñecerse noutras voces e Con voz propia, percorre a traxectoria dunha muller, de calquera muller contemporánea.
Denuncia a violencia simbólica que se exerce sobre elas, as dificultades para rachar coa orde «natural» das cousas, o modelado social que fai que calquera rotura co establecido sexa penalizada, as dificultades para ser muller ademais de filla, nai, profesional, parella
Retrata a loita diaria contra a tiranía da beleza, contra o síndrome da impostora, a estafa do amor romántico
Reivindica igualdade nunha sociedade patriarcal que lles nega a voz ás mulleres.
Trátase de pechar o círculo da vida aceptando as derrotas, sendo máis sabias, apoderadas desa voz persoal que sen renunciar aos saberes da tribo e a revalorización dos coidados, proxecte e cree un mundo con máis amplos horizontes
