En Leng, onde os picos rochosos se erguen agrestes e espidos baixo estrelas frías vedadas á visión humana, atravesa a escuridade un só feixe de luz cuxos distantes raios fan murmurar rezos aos pastores. Contan, aínda que ninguén estivo alí, que vén dun faro sobre unha torre de pedra, onde o último dos Anciáns vive en soidade, falando co Caos co bater de tambores. A Cousa, murmuran, leva unha máscara de seda amarela, cuxos estraños pregues semellan ocultar un rostro que non é deste mundo, aínda que ninguén pregunta cales son eses trazos que sobresaen tras eles. Moitos, na primeira infancia da humanidade, dirixíndose a esa luz, mais o que atoparon, ninguén o saberá nunca.