Ler os "haikus" de Xavier Seoane e ollar as pinturas de Xulio García Rivas (procuren vostedes a simultaneidade nun acto de lectura e de visión ) é un exercicio non exento de perigo do satori ; é dicir , da iluminación instantánea do mundo , da apertura dun abismo persoal onde contemplar o ser , entre o estremecemento que produce a nudez do silencio e o espasmo fenomenolóxico , puramente sonoro , que se orixina na imaxe viva , poética e pictórica , que procede do corazón , esa emotividade fonda e natural da que falou un dos grandes mestres , Matsuo Bashoo .