A vida que vivimos vén sendo, imos chamarlle así, a vida orgánica. É a vida dos órganos que laten, dos pulmóns que respiran, dos intestinos que traballan, das células que envellecen. A vida do pelo que medra con certo sentido, ata o día que decide desaparecer de onde debería lucir para medrar nos sitios máis insospeitados. É a vida das uñas que non paran de medrar, hai quen di que medran ata despois de mortos... Non é certo, pero moita xente pensa que así é. Tamén a vida das nosas sensacións e dos nosos sentimentos. Da nosa conciencia e da conciencia do noso. Os sucesos, os acontecementos que van forxando a nosa historia e o noso carácter, o noso futuro. A infancia, a escola, a xuventude e os primeiros amoríos, o traballo, o éxito ou o fracaso. A familia, o home ou a muller e os fillos. A saúde e a enfermade, e, ao final, a morte que a todos iguala.
